Indrukwekkend mooi is onze kerk in deze veertigdagentijd. Daar hebben de Anglaisevrienden voor gezorgd, die hun hoogstaand werk in Sint-Anna-ten-Drieën tentoonstellen. De Anglaisevrienden zijn een vereniging van bezielde en bekwame kalligrafen uit Burcht. De kunst van de kalligrafie – letterlijk en figuurlijk: het “schoon schrijven” vloeit uit hun pen als resultaat van veel oefenen, veel talent, en monnikengeduld.

Dat talent is onder andere mee ontwikkeld onder de begeleiding van topkalligrafen als Eric Roels en Jean Larcher. En het monnikengeduld kwam van pas bij het scheppen van de werken die nu in onze kerk hangen. Eerst zijn deze banderollen te zien geweest in de kloosteromgang van de abdij van Zevenkerken, in Sint-Andries-Brugge. In dialoog met de benedictijnen in deze abdij hebben de Anglaisevrienden tientallen teksten vier meter hoog uitgeschreven in prachtige, kleurrijke en mooi geïllustreerde letters.

Wat we hier te lezen krijgen, vraagt om er bij stil te staan. Meestal lezen we fragmenten van de regel van Sint Benedictus, de vader van het Westerse kloosterleven. Maar wat hij ons te zeggen heeft, is voor ieder die in deze veertigdagentijd zich wil bezinnen, stof tot meditatie.  Benedictus spreekt over gastvrijheid, geloven, gezag, dienstbaarheid, eerbied voor jongeren, en zijn woorden trotseren de eeuwen. Daarnaast hebben de Anglaisevrienden veelzeggende teksten uitgeschreven van Ida Gerhardt, Felix Timmermans, Eugène Laridon, en bijbelfragmenten. Of een doordenker, zoals “Tout ce qui n’est pas donné, est perdu...”

Muziek draagt mee de teksten
De tentoonstelling werd geopend op zondag 26 februari, en velen hadden de weg naar onze kerk gevonden. Steve Cottry, beheerder van de abdij van Zevenkerken, gaf een erg interessante toelichting over het ontstaan van de kunstwerken, en over de zin van het kloosterleven. In naam van de Anglaisevrienden sprak Monique Moenssens een hartelijk dankwoord, omdat Anna3 hen de kans had geboden hun werk een tweede keer te kunnen tonen, en nu dichter bij huis.

En er was ook muziek, mooie muziek. De stille kracht van de kalligrafie kreeg klank in het vioolspel van Louise Vanbiervliet, op het orgel begeleid door Joannes Thuy. Louise Vanbiervliet  studeerde onder andere bij Rudolf Werthen en Dirk Vermeulen, en zij is soliste bij het salonorkest “De Fluwelen Streling”. Joannes Thuy moet aan Linkeroever niet meer voorgesteld worden: hij is ‘onze’ organist, treedt op in binnen- en buitenland, en leeft zich zowel op het orgel uit als op de beiaard. Hun samenspel bracht ons Renaissance- en volksmuziek uit Spanje, Frankrijk en Italië, het Italië van Benedictus. En dan kwam Bach, met een hemels mooie sonate, BWV 1014. Die staat bekend als ‘wereldse muziek’, maar is er muziek van Bach die niet naar de sterren reikt? En in dezelfde bezinnende sfeer eindigden zij met de sonate in F van Händel. De kunstwerken van de Anglaisevrienden kregen zo een passende muzikale omkadering.